मिरर-मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग १, मराठी भयकथा - [Mirror Mirror a Tale of Terror Part 1, Marathi Bhaykatha] आरशात कैद असलेल्या एका राजाच्या अतृप्त आत्म्याला, प्रिया सरदेशमुख अनावधानाने मुक्त करते आणि सुरु होतो वासनेचा जीवघेणा खेळ.
आरशात कैद असलेल्या एका राजाच्या अतृप्त आत्म्याच्या वासनेचा जीवघेणा खेळ
शेकडो वर्षे आरशात कैद असलेल्या एका राजाच्या अतृप्त आत्म्याला, प्रिया सरदेशमुख अनावधानाने मुक्त करते आणि सुरु होतो वासनेचा जीवघेणा खेळ. त्या आत्म्याच्या तावडीतून तिच्या सुटकेची रहस्यमयी कहाणी म्हणजेच मिरर - मिरर अ टेल ऑफ टेरर.प्रिया, नावाप्रमाणेच सर्वांना प्रिय असणारी पंचवीस वर्षांची एक चुणचुणीत आणि प्रसन्न व्यक्तिमत्वाची सुंदर युवती. आरसपानी सौंदर्य लाभलेली आणि सदैव हसतमुख असणारी प्रिया, आपल्या लाघवी बोलण्याने सर्वांचेच मन जिंकुन घेत असे. तिच्या वडीलांचे अँटिक वस्तुंचे खरेदी - विक्रीचे मोठे दुकान होते. जुन्या वाड्यांचे किंवा घरांचे जेव्हा लिलाव होत असत तेव्हा त्यातील मौल्यवान वस्तु ते खरेदी करत आणि आपल्या दुकानात विकायला ठेवत असत. लोक देखील त्यांच्याकडे आपल्याकडील वस्तु तारण ठेवायला किंवा विकायला येत असत. केवळ वस्तु पाहण्यासाठी आलेल्या माणसालाही आपल्या गोड बोलण्याने काही ना काही विकत घ्यायला लावण्याचे तिचे कसब वाखाणण्याजोगे होते.
तिच्या या गुणाला पारखुन तिचे शिक्षण पुर्ण झाल्यावर तिच्या वडीलांनी आपल्या पिढीजात व्यवसायाची सुत्रे आपल्या मोठ्या मुलाच्या, अमोलच्या हाती न देता प्रियाच्या हातात दिली होती. कोणती गोष्ट किती किमतीत खरेदी केली पाहिजे आणि ती विकून त्यातून किती फायदा कमावता येईल याची उपजत जाण प्रियाला आपल्या वडीलांकडुन वारशात मिळाली होती. क्वचितच त्यांना एखाद्या व्यवहारात नुकसान होत असे. दोन - तीन वर्षातच प्रियाने या धंद्यातील खाचा खोचा शिकुन घेतल्या. आता मोठे व्यवहारही ती न घाबरता एकटीने करू लागली होती. जुन्या वस्तुंबद्दलचे तिचे ज्ञान आणि सखोल माहिती समोरच्याला तोंडात बोट घालायला लावत असे. वस्तु खरी आहे की नकली हे ती सहजतेने सप्रमाण सिद्ध करत असे.
[next] प्रियाचा भाऊ अमोल, हा सुरवातीपासुनच थोडासा खुशाल चेंडू वृत्तीचा होता. भरपेट खायचे, जिम मध्ये व्यायाम करायचा आणि बुलेटवर मित्रांसोबत गावभर हिंडायचे एवढाच काय तो त्याला छंद होता. तो केवळ वडीलांच्या धाकामुळे दुकानात प्रियाला मदत करत असे. वडील एखाद्या व्यवहारासाठी दुकानाबाहेर पडले की अमोल बुलेटला किक मारून गायब झालाच म्हणुन समजा. अशोक सरदेशमुखांनी साम, दाम, दंड, भेद सर्व प्रकार वापरून पाहिले पण अमोलच्या स्वभावात आणि वृत्तीमध्ये काडीचा फरक पडला नाही. सुदैवाने तो त्याच्यापेक्षा कर्तृत्ववान असलेल्या धाकट्या बहिणीचा द्वेष करत नव्हता, हीच काय ती त्यांच्यासाठी जमेची बाजू होती. उलट तिच्यावर त्याचा खुप जीव होता आणि तो तिच्यासाठी काहीही करायला तयार असायचा. कामात मात्र त्याचे लक्ष लागत नसे त्यामुळे अशोकराव त्याच्यावर कोणतीही जबाबदारी टाकायला कचरत असत.
अमोलच्या जागी आपल्याला दुसरीही मुलगीच असती तर बरे झाले असते असे त्यांना राहुन राहुन वाटत असे. काही बोलायला गेले तर त्यांच्या पत्नी सुशीलाबाई दरवेळी अमोलला पदराआड करत असत याचा त्यांना खुप राग येत असे. त्यांच्या लाडाने तो अधिकच बिघडत चालला होता, हे त्यांच्या लक्षातच येत नव्हते. अशाने त्याला त्याच्या जबाबदारीचे भान कधी येणार हा विचार अशोकरावांना अस्वस्थ करत असे. अठ्ठावीस वय झालेल्या अमोलला अजुन लहान आहे, येईल समज असे त्या कसे म्हणु शकतात याचे अशोकरावांना नवल वाटत असे. पिता - पुत्रामध्ये या मुद्द्यावरून सतत शीतयुद्ध सुरु असे. अमोलच्या काळजीने अशोकरावांना रात्र रात्र झोप लागत नसे पण प्रियाकडे पाहुन ते स्वतःची समजुत काढत असत की त्यांच्यामागे तिच त्यांच्या व्यवसायाला आणि घराला समर्थपणे सांभाळेल.
कथेतील नायिका आणि तिच्या कुटुंबाची ओळख तर झाली, बाकीची पात्रेही कथा पुढे सरकेल तशी समोर येतीलच. अमोल सुधारतो का? त्याला त्याच्या जवाबदारीची जाणीव होते का ते आता पुढे वाचुया...
[next] असेच दिवसांमागुन दिवस जात होते. एके रात्री घरी खुप उशिरा परतलेल्या अमोलची त्याच्या बेजबाबदार वागण्याबद्दल खरडपट्टी काढत असतानाच अशोकरावांच्या छातीत एक जीवघेणी कळ उठली आणि छाती हाताने दाबुन धरत ते खाली कोसळले. प्रिया आणि अमोलने त्यांना लगेच हॉस्पिटलमध्ये भरती केले पण डॉक्टरांनी त्यांना मृत घोषित केले आणि सरदेशमुख परिवारावर दुःखाचा डोंगर कोसळला. वडील गेल्यामुळे प्रिया एकदम एकाकी पडली. तिचा आधारच मोडून पडला होता. घराची आणि व्यवसायाची जबाबदारी अचानक तिच्या एकटीच्या शिरावर पडली.
वाईटातुन एक चांगली गोष्ट घडली ती ही, की अमोल आपल्या वडीलांच्या जाण्याने प्रचंड हादरला होता. वडीलांच्या मृत्यूला अप्रत्यक्षपणे आपणच जबाबदार असल्याची बोच त्याच्या मनाला लागली होती आणि नकळत त्याच्यातील उडाणपणा जाऊन तो एका जबाबदार मुलासारखा वागू लागला. घरात आणि व्यवसायात तो आता लक्ष घालु लागला होता. आपल्या लहान बहिणीच्या सल्ल्याने तो व्यवसायाचे कसब आत्मसात करू लागला होता. अमोलला हीच जाणीव अशोकराव जीवंत असताना झाली असती तर किमान ते सुखाने तरी गेले असते. पतीच्या मृत्यूला आपले आंधळे पुत्रप्रेमही तितकेच जबाबदार होते याची खंत सुशीलाबाईंचे अंतःकरण पिळवटुन टाकत होती. अशोकरावांचा अकाली मृत्यू घरातील प्रत्येक सदस्याला हादरवून गेला होता. प्रत्येकजण त्या दुःखातुन सावरण्यासाठी एकमेकाला मदत करत होता. त्या दुःखद घटनेमुळे नकळत ते तिघेही एकमेकांच्या जास्तच जवळ आले होते.
[next] अशोकरावांच्या मृत्यूला आता तीन महिने उलटुन गेले होते. “जन पळभर म्हणतील हाय हाय!” या उक्तीनुसार सरदेशमुख परिवार सर्व काही विसरून आपल्या दैनंदिन कामात व्यग्र झाला. अमोल आपल्या लहान बहिणीच्या खांद्याला खांदा लावून मेहनत घेत होता. हळू हळू तोही तयार होत होता. असेच एक दिवस एक माणूस त्यांच्या दुकानात आला. त्यावेळी प्रिया नोकरांच्या मदतीने स्टोअरमध्ये ठेवलेल्या वस्तुंची मोजदाद करत होती. अमोल काऊंटर सांभाळत होता. त्या माणसाने आपल्याजवळ एक सुंदर नक्षीकाम केलेला शेकडो वर्ष जुना सहा फुटी शिसवी आरसा असल्याचे सांगितले. अमोलने प्रियाला तो कस्टमरसोबत एक जुना आरसा बघण्यासाठी त्याच्या घरी जात असल्याचे सांगितले. तिनेही त्याला संमत्ती दर्शवली. नीट विचारपुर्वक व्यवहार कर असे सांगुन ती पुन्हा कामात व्यग्र झाली.
अमोलने एका नोकराला काऊंटर सांभाळायला सांगितले व दोन नोकरांना सोबत घेऊन तो बाहेर पडला. बराच वेळ गाडी चालवल्यावर ते सर्व एका जुनाट वाड्याजवळ आले. जंगलाच्या रस्त्याला इतका मोठा वाडा असेल असे अमोलला स्वप्नातही वाटले नव्हते. डोळे वासुन तो मोठा वाडा पाहत होता. वाड्याच्या गेटमधून त्याची गाडी आत शिरताच अचानक त्याला त्याच्या मनावर कसलेतरी दडपण जाणवू लागले. कोणीतरी दबक्या आवाजात त्याला हाक मारत आहे, त्या वाड्याकडे बोलवत आहे असे वाटू लागले. पण त्याच वेळी ‘त्या क्षणाला तिथून निघुन जा!’ असे त्याचे मन त्याला ओरडून सांगु लागले. पण तो कुजबुजणारा आवाज आणि जुना आरसा पाहण्याचे कुतूहल त्याला त्याच्या मनाविरुद्ध त्या वाड्याकडे खेचत होते.
अमोलला सुधारण्याच्या नादात अशोकराव अचानक निवर्तले. पण तो सुधारला, हे ही नसे थोडके. धोक्याची सूचना देत असलेल्या अंतर्मनाला डावलून अमोल आरसा पाहायला जातो. तो आरसा पाहिल्यावर अमोलची काय प्रतिक्रिया होते ते आता पुढे वाचुया...
[next] त्या वाड्याच्या करकरत उघडणाऱ्या अवाढव्य दरवाजातुन ते चौघे आत गेले. वाडा आतुन बहुतांश जळुन गेला होता. आतमध्ये कोणतेच सामान नसल्याचे पाहुन अमोल बुचकळ्यात पडला. त्याच्या चेहेऱ्यावरचे भाव ओळखून तो माणूस त्याला म्हणाला, “माझ्या साहेबांनी हा वाडा जुना आणि जीर्ण झाल्यामुळे सोडायचा निर्णय घेतला होता पण वाडा सोडण्याच्या आदल्या रात्रीच वाड्यात मोठी भीषण आग लागली आणि त्या आगीत साहेब, त्यांचे कुटुंब, नोकर व सर्व सामान जळुन गेले. फक्त एक आरसा कसा काय तो वाचला आहे. त्या दिवशी मी कामानिमित्त बाहेर होतो त्यामुळे सुदैवाने वाचलो. माझी नोकरी तर गेली, आता हा आरसा विकुन जे काही पैसे मिळतील ते घेऊन आपल्या गावी जाऊन राहायचा माझा विचार आहे.
आपण व्यवहार फायनल करू म्हणजे मी माझ्या गावी जायला मोकळा. थोडेफार कमी पैसे दिलेत तरी चालेल पण हा आरसा तुम्ही आजच्या आज घेऊन जा.” वाड्यात घडलेली दुर्घटना आणि त्या माणसाला आरसा विकायची असलेली प्रचंड घाई पाहुन अमोलच्या मनाने परत धोक्याची सुचना दिली. पण तिच्याकडे दुर्लक्ष करून अमोलने तो आरसा दाखवण्याची विनंती केली. अमोलला जिन्याने वर नेत त्या माणसाने एका बंद रुमसमोर आणले. तो आरसा आत आहे तुम्ही पाहुन खात्री करून घ्या, मी खाली आहेच असे म्हणुन तो माणूस जिना उतरून खाली गेला पण. त्याचे वागणे अमोल आणि त्याच्या नोकरांना संशयास्पद वाटले. नोकरांनी अमोलला परत चलण्याबद्दल सुचवले पण जर आरसा खरोखर मौल्यवान असेल तर कमी किमतीत विकत घेऊन चांगला नफा मिळवता येईल असा विचार करून अमोलने त्या रूमचा दरवाजा ढकलला.
[next] दरवाजा उघडेना म्हणून अमोल व त्याच्या नोकरांनी थोडा जोर लावला. तो दरवाजा त्यांच्या डोळ्यादेखत खाली कोसळला आणि जळकट हवेचा भपकारा व काजळी त्या तिघांच्या नाकात शिरली आणि तिघेही खोकू लागले. श्वास सुरळीत झाल्यावर अमोलने त्या रूमच्या आतमध्ये नजर टाकली. सगळीकडे आगीच्या ज्वाळांनी भस्मसात झालेल्या वस्तुंच्या राखेचे ढीग पडले होते. अमोलसकट त्या दोन्ही नोकरांचीही नजर त्या आरशाला शोधत होती. लवकरात लवकर तो आरसा घेऊन तिथुन बाहेर पडावे असा विचार मनात रुंजी घालत असल्यामुळे त्या नोकरांनी अमोलला घाई करण्यास सुचविले, तसे अमोल पुढे झाला. आत गेल्यावर एका कोपऱ्यात त्याला कपड्याने झाकुन ठेवलेले काही तरी दिसले. आकारावरून तो तोच आरसा असावा असा त्याने तर्क लावला. अमोल त्या आरशाच्या दिशेने जाऊ लागला. त्याचे नोकर सगळीकडे नजर फिरवत सावधपणे आपल्या मालकाच्या मागुन जाऊ लागले.
अचानक सर्वात शेवटी असलेल्या नोकराची पॅन्ट कशाला तरी अडकली आणि पायाला ओढ जाणवल्यामुळे त्याने खाली पहिले. त्याची पॅन्ट एका सापळ्यांच्या बोटांना अडकली होती आणि नोकराच्या पुढे जाण्यामुळे राखेच्या ढिगातून तो सापळा बाहेर खेचला गेला होता. त्या सापळ्याला पाहताच तो नोकर तोंडावर उलटा हात धरून बोंब मारू लागला. अमोलने त्याला कसाबसा शांत केला आणि ते आरशाच्या दिशेने पुढे सरकु लागले. वाड्यातील एकुण एक चीज वस्तू जळून गेली असताना हा आरसाच कसा काय वाचला? आणि त्याच्यावरील हा कपडा एवढ्या भीषण आगीत कसा काय टिकला? असा विचार करत अमोलने त्या आरशावरील कपडा बाजूला केला. शिसवी लाकडापासुन बनवलेल्या फ्रेमवर केलेले अप्रतिम असे कोरीवकाम पाहुन अमोलच्या तोंडुन नकळत निघुन गेले, “अमेझिंग”. दिड ते दोन इंच जाडीचा तो आरसा अगदी नवा असल्यासारखा भासत होता. ना कुठे तुटफूट झाली होती ना पारा उडाला होता. काचेची चमक अचंबित करणारी होती आणि लाकडावरील कोरीवकाम तर अप्रतिम होते. झाडे, प्राणी, वेली, फळे, फुले अशा विविध गोष्टी त्या फ्रेमवर कोरल्या होत्या. अमोलने स्वतःचे प्रतिबिंब त्या आरशात पहिले आणि पाहतच राहिला. पिळदार शरीरयष्टी असलेला मुळचा देखणा अमोल त्या पुर्णाकृती आरशात जास्तच रुबाबदार दिसत होता.
पुर्णपणे भस्मसात झालेल्या त्या वाड्यात केवळ तो आरसा आणि त्याच्यावरील कापड तेवढाच काय तो वाचला होता? त्या आरशाभोवती एवढे गुढ निर्माण झाले असताना अमोल तो विकत घेतो का? त्या आरशाबद्दल त्याला काय माहिती मिळते ते आता पुढे वाचुया...
[next] स्वतःतच हरवलेल्या अमोलच्या कानात कोणी तरी सतत कुजबुजत होते, “ही संधी सोडू नकोस! हा आरसा विकत घे!” इतका सुंदर आरसा लवकरात लवकर आपला बनवण्यासाठी अमोल प्रचंड आतुर झाला होता. तो अवजड आरसा त्या कपड्याने झाकुन आपल्या दोन्ही नोकरांच्या मदतीने त्याने खाली आणला. “काय अपेक्षा आहे तुमची?” अमोलने त्या माणसाला विचारले. “पाच हजार.” तो माणूस उत्तरला. इतके सुंदर कोरीवकाम केलेल्या आणि एकदम नवा दिसणाऱ्या त्या आरशाचे कोणीही हसत हसत तीस हजार देईल आणि हा वेडा पाच हजार मागतोय असा विचार अमोलच्या मनात आला. अजून थोडा स्वस्तात मिळतो का ते पाहु असा विचार करून अमोल म्हणाला, “पाच हजार मलाच मोठ्या मुश्किलीने मिळतील आणि या एवढ्या मोठ्या आरशाला गिऱ्हाईक मिळणेही कठीण आहे. किती दिवस विकायला लागतील कोणास ठाऊक? दुकानातील जागाही अडून बसेल. मी जास्तीत जास्त तीन हजार देऊ शकेन.” अजिबात घासाघीस न करता तो माणूस चालेल म्हणाला. “डील” असे म्हणून अमोलने त्याच्याशी हात मिळवला आणि त्याला तीन हजार रुपये दिले.
तोपर्यंत अमोलच्या नोकराने पावती करून तिच्यावर रिसिव्हडचा शिका मारून त्या माणसाची सही आणि पत्ता घेतला. आरशाला उचलुन आपल्या गाडीत ठेवल्यावर दोन्ही नोकर त्याला पॅकिंग लावु लागले. पैसे मोजुनही न घेता त्या माणसाने खिशात घातले आणि तिथुन लगबगीने जाऊ लागला. त्याची सुरवातीपासुन सुरु असलेली घाई अमोलला चांगलीच खटकली होती त्याने त्या माणसाला अडवले. “या आरशाच्या इतिहासाबद्दल काही सांगा ना!” असे त्याने त्या माणसाला म्हणताच उत्तरादाखल तो एवढेच म्हणाला, “हा आरसा राजा यशवर्धनाच्या पिढ्यांनी आजवर सांभाळला आहे. या हवेलीत राजाची शेवटची पिढी जळुन खाक झाली. मी नोकर माणूस, या आरशाला मी नाही सांभाळू शकणार म्हणून हा विकुन आपल्या गावी चाललो आहे. मला एवढेच माहित आहे, मला जाऊ द्या.” असे म्हणुन तो माणूस लगबगीने निघुन गेला सुद्धा.
[next] इतका सुंदर आरसा कवडीमात्र भावात मिळाल्यामुळे अमोल खुश झाला होता. खुशीतच तो आरसा घेऊन आपल्या दुकानात परतला. आल्या आल्या त्याने तो आरसा पाहण्यासाठी आपल्या बहिणीला बोलावले. उत्तम स्थितीतील तो आरसा केवळ तीन हजार रुपयांमध्ये मिळवल्यामुळे प्रिया खुश होईल असे अमोलला वाटले. पण प्रियाच्या चेहऱ्यावरील भाव पाहुन तो विचारात पडला. आपण मौल्यवान समजून एखादा सामान्य आरसा आणला की काय? गेले बहुतेक तीन हजार रुपये पाण्यात! असा विचार त्याच्या मनात आला. प्रियाने त्याला तो आरसा कुठे मिळाला? असे विचारले तेव्हा त्याने झालेला सगळा प्रसंग तिला सांगितला. तसे तिलाही आश्चर्य वाटले. काही तरी गडबड आहे असे तिचे मन तिला सांगत होते. पहिल्यांदाच तिला एखाद्या वस्तुविषयी अशी विचित्र भावना होत होती.
ती रागावू नये म्हणून अमोलने तो आरसा तिच्यासाठी भेट म्हणून घेतल्याचे सांगितले व तो घेण्यासाठी तिला गळ घालू लागला. शेवटी तिने त्याचा हट्ट मान्य केला व आरसा आपल्या रूममध्ये हलवण्यास सांगितले. का कुणास ठाऊक तिचे मन मात्र बेचैन झाले होते. आरसा पाहिल्यापासुन प्रिया सतत त्याचाच विचार करत होती. त्या आरशाबद्दल आपल्याला एवढे कुतुहल का वाटत असावे हेच तिला समजेना. कधी एकदा घरी जाऊन तो आरसा पाहाते असेच तिला झाले होते. पण त्याचवेळी तिचे मन तिला धोक्याची सुचना देखील देत होते त्यामुळे ती जास्तच संभ्रमित झाली होती.
आपल्या बहिणीच्या चेहऱ्यावरील भाव पाहून संभ्रमित झालेला अमोल तिने रागावू नये म्हणुन राजा यशवर्धनाच्या काळातील प्राचीन आरसा तिलाच भेट देतो. त्या आरशामुळे प्रियाच्या आयुष्यात कोणते वादळ येते ते आता पुढे वाचुया...
[next] रात्री नऊ वाजता दुकान बंद करून दोन्ही भावंडे घरी परतली. जेवण तयार होते त्यामुळे त्यांच्या आईने दोघांना पटकन फ्रेश होऊन जेवायला येण्यास सांगितले. अमोल पाचच मिनिटात आला पण पंधरा मिनिटे झाली तरीही प्रिया खाली न आल्यामुळे सुशीलाबाईंनी अमोलला तिला हाक मारण्यास सांगितले. दोन - तीन हाका मारून सुद्धा प्रियाने प्रतिसाद न दिल्यामुळे, तो जिना चढुन तिच्या रूममध्ये गेला. प्रिया भान हरपून त्या आरशाचे अवलोकन करत असलेली त्याला दिसली. त्याच्यावरील सुंदर कोरीव कामावरून आपली नाजुक बोटे फिरवताना आपला मोठा भाऊ आपल्या पाठीमागे उभा आहे याचेही तिला भान उरले नव्हते. ती बारकाईने त्या आरशाचे निरीक्षण करत होती. अमोलने आवाज दिल्यावर प्रिया एकदम दचकलीच. मग स्वतःला सावरत म्हणाली, “थँक्स दादा, इतकी सुंदर भेट दिल्याबद्दल! किती सुंदर कोरीवकाम आहे याच्यावर! विश्वास नाही बसत की हा आरसा शेकडो वर्ष जुना आहे म्हणून. अगदी नवीन असल्यासारखा वाटतोय. आपले नशीबच म्हणायचे की राजा यशवर्धनाच्या काळातील हा मौल्यवान आरसा आपल्याला मिळाला तोही नाममात्र किमतीत. अरे याची किंमत हजारात नाही लाखात आहे लाखात, आहेस कुठे?
खरंच त्या काळच्या कारागीरांना मानले पाहिजे. प्रगत तंत्रज्ञान नसताना देखील किती सुंदर बारीक काम केलंय त्यांनी!” भान हरपुन ती त्या आरशाबद्दल बोलत होती. आपल्या बहिणीला याआधी कधी एवढे उत्तेजित झालेले अमोलने पहिले नव्हते त्यामुळे आपण हा आरसा विकत घेऊन एकदम योग्य काम केले असा विचार त्याच्या मनात तरळून गेला. तेवढ्यात सुशीलाबाईंची हाक कानावर आली आणि ते दोघेही भानावर आले. आरशावरील पडदा तसाच जमिनीवर सोडून ते दोघे जेवायला खाली गेले. जाता जाता प्रियाची नजर त्या आरशाकडे गेली आणि एक चेहरा त्या आरशात तरळून गेला. आपल्याला भास तर नाही ना झाला या विचारात प्रिया, अमोल पाठोपाठ डायनिंग हॉल मध्ये गेली.
[next] प्रियाच्या आरशाला झालेल्या स्पर्शामुळे आरशात बंदिस्त असलेल्या कनिष्कच्या आत्म्याला नवी उमेद मिळाली होती. स्त्री सुखासाठी आसुसलेला कनिष्कचा आत्मा प्रियाला आकर्षित करून आपली मुक्तता करून घेण्यासाठी कोणता उपाय करता येईल याचा विचार करू लागला. रात्री जेवण झाल्यावर शतपावली न करता प्रिया थेट आपल्या रूममध्ये आली आणि तिची नजर आरशातील आपल्या प्रतिबिंबावर पडली. आज नव्यानेच ती स्वतःला पाहत होती. तिला तिच्या सौंदर्याची आज नव्याने ओळख होत होती. एकटक ती आपल्या प्रतिबिंबाकडे पाहत होती. कोणत्याही पुरुषाला वेड लावेल असे तिचे सौंदर्य होते. इतकी वर्ष केवळ आपला व्यवसाय वाढवण्याचाच विचार सतत तिच्या मनात असायचा. पण आज अचानक तिला आपल्या आयुष्यात कोणीतरी देखणा युवक यावा आणि त्याने आपल्याला प्रेमाच्या वर्षावात चिंब भिजवुन टाकावे असे वाटू लागले.
नकळत ती कॉलेज मध्ये तिच्या मागे मागे असणाऱ्या मुलांचे चेहरे आठवु लागली. तिचेही आता लग्नाचे वय झाले होते. अशोकराव जीवंत असते तर एव्हाना त्यांनी तिच्यासाठी स्थळ पाहायला सुरवातही केली असती. अमोलकडुन तशी अपेक्षा करण्यात काही अर्थ नव्हता. शेवटी एक उसासा सोडत ती झोपण्याच्या तयारीला लागली. गुलाबी रंगाचा तलम रेशमी गाऊन तिने परिधान केला आणि आरशातील आपल्या प्रतिबिंबाला ‘गुड नाईट’ म्हणत ती पलंगावर पहुडली. एसी सुरु नसतानाही तिच्या रूमचे तापमान थोडे कमी झाल्याचे तिला जाणवले. तिची नाजुक काया थंडीने शहारली आणि तिने पलंगावरील मऊ ब्लॅंकेट आपल्या अंगावर ओढले.
इतका पुरातन आणि सुंदर असा आरसा अत्यंत अल्प किंमतीत मिळाल्यामुळे प्रिया खुप खुश होते. आरशाबद्दल ती अमोलशी भरभरून बोलते. कनिष्कच्या प्रभावामुळे त्या आरशात पाहिल्यावर तिला तिच्या सौंदर्याची जाणीव होते आणि तिच्या मनात आपल्या लग्नाचे विचार घोळू लागतात. पुढे काय घडते ते आता पुढे वाचुया...
[next] आरशामध्ये पलंगाचे आणि त्यावर झोपलेल्या प्रियाचे विलोभनीय प्रतिबिंब पडले होते. प्रियाचा डोळा लागतो न लागतो तोच आरशामध्ये कनिष्कचा चेहरा दिसु लागला. तो प्रियापर्यंत पोहोचु शकत नव्हता पण त्याने आपले कुटील खेळ सुरु केले. प्रियाला कामुक स्वप्ने पडू लागली. आपल्या स्वप्नात एक देखणा राजबिंडा तरुण आपल्यासोबत प्रणय करत असल्याचे तिला दिसत होते. तो तरुण दुसरा कोणी नसुन कनिष्कच होता. स्वप्न तुटताच ती जागी झाली तेव्हा रात्रीचे तीन वाजले होते. तिचा उर धपापत होता आणि ती खोल उष्ण उच्छवास सोडत होती. हे असले स्वप्न आपल्याला आजच कसे पडले? याचे तिला आश्चर्य वाटले. महत्प्रयासाने तिने आपल्या श्वासावर ताबा मिळवला. पाणी पिण्यासाठी तिने हात पुढे केला तर पाण्याचा जग आपसुक तिच्याकडे सरकला. आपल्याला भास तर नाही ना झाला असा विचार करत ती डोळे चोळू लागली. भासच असेल असे म्हणुन तिने चांदीच्या भांड्यातील पाणी पिण्यास सुरवात केली. आपल्या सभोवती कुणाचे तरी अस्तित्व असल्यासारखे तिला जाणवु लागले.
तिने सभोवार नजर टाकली पण काहीच दिसले नाही. पण हवा तिच्या केसांना हलकेच उडवत होती तिच्या शरीराभोवती फेर धरल्यासारखा स्पर्श करून जात होती. प्रियाला हे सगळे जरा विचित्र वाटू लागले होते. तिच्या मनात थोडी भीतीही निर्माण झाली. अंगावर ब्लॅंकेट ओढून ती पुन्हा झोपी जाण्याचा प्रयत्न करू लागली. डोळे मिटताच परत तिला कनिष्कचा चेहरा दिसु लागला. तसे तिने पटकन डोळे उघडले. ती स्वत:शीच बोलु लागली, “कोणाचा चेहरा आहे हा? राजा यशवर्धनाचा तर नव्हे? त्याचा आरसा आपल्याकडे आल्यामुळे तर हे होत नसेल?” त्या विचाराबरोबर तो आरसा थरथरल्यासारखे तिला जाणवले. “शीऽऽऽ बाई! आज काय सारखे सारखे भास होत आहेत मला?” ती स्वतःशीच म्हणाली.
[next] डोक्यात उठलेल्या प्रश्नांच्या थैमानाने ती वेडीपिशी झाली. न राहवुन तिने आपल्या अंगावरील ब्लॅंकेट दूर केले आणि लाईट लावला. ती पुन्हा त्या आरशाकडे गेली. तो आरसा मोठ्या कौशल्याने एका स्टॅन्डवर बसवला होता. जेणेकरून जरी तो मोठा व वजनदार असला तरी कोणी सामान्य माणूसही आपल्याला हवे तसे त्या आरशाला वळवु शकत होता. ती पुन्हा बारकाईने त्या आरशाचे निरीक्षण करू लागली. तिला माहीत होते की आरशावर कुठे तरी काही तरी नक्कीच लिहिले असले पाहिजे. खुणा, चिन्हे किंवा काहीतरी माहिती एखाद्या सांकेतिक भाषेत कुठेतरी लिहिली असणारच याची तिला खात्री होती. ती अधीरतेने त्या आरशावर शोधु लागली. तिची अधीरता काचेत बंदिस्त असलेल्या कनिष्कला सुखावत होती.
आपली योजना यशस्वी होणार याची त्याला खात्री पटली. मुक्ती आता त्याच्यापासुन अगदी काही क्षणांवर येऊन ठेपली होती. प्रिया आरशाच्या केवळ पुढच्या भागावरच लक्ष केंद्रित करत होती तिला आरशाच्या मागे जाण्यासाठी उद्युक्त करणे आवश्यक होते. अचानक तो आरसा नव्वद अंशात पुढे झुकला आणि त्याच्या पाठीमागे कोरलेल्या अक्षरांकडे प्रियाचे लक्ष वेधले गेले. आणि तिच्या चेहऱ्यावर हास्य पसरले. “आय गॉट इट!” म्हणत तिने आरसा सरळ केला आणि त्याच्या पाठीमागे गेली. कोरलेल्या अक्षरांना वाचायचा प्रयत्न करू लागली. तिच्या लक्षात आले की ती अक्षरे म्हणजे संस्कृत मध्ये लिहिलेले दोन श्लोक आहेत पण त्यांचा अर्थ काय आहे हे ते श्लोक वाचल्यावरच कळणार होते. एवढ्यात तिचे लक्ष आरशामागे खुबीने बनवलेल्या एका चोर कप्प्याकडे गेले. नक्कीच यात काहीतरी अमुल्य वस्तु किंवा काहीतरी माहिती लपवलेली असली पाहिजे असा विचार तिच्या मनात आला.
प्रियामार्फत आरशातून आपली सुटका व्हावी यासाठी कनिष्क कुटील डाव खेळू लागतो. कामुक स्वप्नांमुळे पुरती बेचैन झालेली प्रिया आरशाचे बारकाईने निरीक्षण करू लागते. आरशावर तिला दोन संस्कृत श्लोक व एक गुप्त कप्पा आढळतो. काय असते त्या कप्प्यात? कनिष्कची आरशातून मुक्तता होते का ते आता पुढे वाचुया...
[next] संस्कृत मध्ये लिहिलेले ते श्लोक वाचायचे सोडुन ती त्या चोरकप्प्याला उघडण्यासाठी प्रयत्न करू लागली तसे कनिष्कचा आनंद नाहीसा हौऊन तो बेचैन झाला कारण त्या चोर कप्प्यात कनिष्कचे रहस्य लपले होते. जर ते रहस्य प्रियाला कळले तर ती मंत्र उच्चारणार नाही आणि कनिष्कला मुक्ती मिळणार नाही आणि मिळालीच तरी परत तो कैद व्हायची शक्यता होती. आता काय करावे या विचारात कनिष्क असतानाच प्रियाकडुन नकळत एक गुप्त कळ दाबली गेली आणि तो चोर कप्पा उघडला गेला. प्रियाला त्या कप्प्यात एक जिर्ण झालेले भुर्जपत्र (झाडाची पातळ साल, जिचा उपयोग कागदाचा शोध लागण्याअगोदर लिहिण्यासाठी केला जायचा) आढळले. अत्यंत सावधपणे तिने ते भुर्जपत्र बाहेर काढले आणि टेबलवर पसरले. तिला त्याच्यावर काही तरी लिहिले असल्याचे दिसले. आता आपली काही सुटका होत नाही, जे करायचे ते आत्ताच असा विचार कनिष्कने केला. कनिष्कच्या सुदैवाने ते भुर्जपत्र अत्यंत जिर्ण झाले होते आणि त्यावरील फुलांच्या रंगापासुन बनवलेली शाई खुपच पुसट झाली होती. त्यामुळे ते वाचण्यासाठी प्रियाला खुप प्रयत्न करावा लागत होता. इतक्यात कुठूनशी एक हवेची झुळूक आली आणि तिने ते भुर्जपत्र उडवले. अलगद तरंगत ते भुर्जपत्र जमीनीवर पडले. प्रिया ते उचलण्यासाठी वाकणार इतक्यात तो आरसा पुन्हा एकदा पुढे झुकला आणि प्रियाचे लक्ष पुन्हा त्या श्लोकांकडे गेले.
जमीनीवरील भुर्जपत्र तिने अलगद उचलले आणि टेबलवर ठेवले. आरशाविषयी जाणुन घेण्यासाठी उतावीळ झाल्यामुळे तिचा संय्यम सुटला, आणि ते भुर्जपत्र तिथेच ठेऊन ती आरश्याच्या मागे काय लिहिले आहे ते पाहण्यासाठी गेली. कनिष्कच्या आशा पुन्हा एकदा पल्लवित झाल्या. आता त्याची मुक्ती खरंच काही क्षणांवर येऊन ठेपली होती. शेवटी जे घडू नये तेच घडले, प्रियाने तो संस्कृत मधील पहिला श्लोक वाचला. आणि आरशावर लिहिलेल्या त्या पहिल्या श्लोकांची अक्षरे उजळून निघाली. ते पाहून प्रिया चक्रावून गेली. ती आरशाच्या पाठीमागे होती त्यामुळे तिला पुढे काय घडत आहे हे समजले नाही. श्लोक वाचुन झाल्यावर ती त्याचा अर्थ लावत असताना आरशाच्या काचेतील घनत्व नाहीसे होऊन ती प्रवाही बनली आणि त्यातुन अदृश्य रूपातील कनिष्कचा आत्मा बाहेर पडला. प्रयत्न करूनही तिला पहिल्या श्लोकाचा अर्थ न समजल्यामुळे तिने कंटाळून दुसरा श्लोक वाचलाच नाही आणि इतर काही खुणा दिसतात का हे ती पाहू लागली. पुढच्या क्षणाला ती काच पुर्ववत झाली.
[next] कनिष्कचा आत्मा बाहेर पडताच त्या रूममधील वातावरण आणखीनच थंड झाले. थंड हवा प्रियाच्या शरीराला स्पर्शुन जाऊ लागली आणि प्रियाच्या शरीरावर थंडीने काटा येऊ लागला. तिचे डोळे मिटु लागले तसे त्या आरशावरील संस्कृत श्लोकांचा अर्थ लावायचे सोडून तिने लाईट बंद केला आणि ब्लॅंकेट अंगावर ओढून आपल्या पलंगावर झोपी गेली. ती झोपी जाताच कनिष्कने आपला कुटील हेतु साध्य करण्यासाठी एक चाल खेळली. त्याने त्या भुर्जपत्राकडे पाहताच त्याचे राखेत रूपांतर झाले आणि ती राख त्या रूममधील हवेत बेमालुमपणे मिसळून गेली. कनिष्कचे रहस्य आता कायम रहस्य बनुनच राहणार होते. यावेळी त्याला दीर्घकाळासाठी प्रियाचा उपभोग घ्यायचा होता त्यामुळे त्याने थोडे वेगळ्या मार्गाने ते प्रकरण हाताळायचे ठरवले. प्रियाला पुन्हा तेच स्वप्न पडले, ज्यात ती त्या देखण्या तरुणासोबत प्रणय करत होती. पुन्हा एकदा ती दचकुन जागी झाली.
त्या स्वप्नाने ती पुरती बेचैन झाली होती. तिच्या तारुण्यसुलभ भावना उफाळून येत होत्या. प्रियाच्या स्वप्नातला तो तरुण तिला डोळ्यासमोर दिसु लागला. ती त्याच्याकडे आकृष्ट होऊ लागली. नकळत तिच्या तोंडून निघाले, “स्वप्नात येऊन छळण्यापेक्षा आत्ता इथे येऊन मला आपल्या मिठीत घे ना!” आणि आपल्याच वाक्याने तिचा चेहरा लाजेने आरक्त झाला. उशीला आपल्या छातीशी कवटाळुन तिने एक उसासा सोडला आणि पुन्हा झोपी जायचा प्रयत्न करू लागली. पुन्हा तिला तेच स्वप्न पडले आणि ती त्या स्वप्नात हरवली. आपली चाल यशस्वी झाल्याचे लक्षात येताच कनिष्कचा आत्मा तिथे दृश्य स्वरूपात आला. प्रियाचे डोळे अलगद उघडले आणि तिला आपण स्वप्नातील तरुणाच्या मिठीत असल्याचे जाणवले. आपण स्वप्नातच आहोत असे वाटून तिने कनिष्कला आवेगाने मिठी मारली आणि कनिष्कने त्या रात्री अनेक वेळा प्रियाचा उपभोग घेऊन इतक्या वर्षांची आपली अतृप्त कामवासना पुर्ण करून घेतली.
कनिष्क आपल्या हुशारीने प्रियाकडून श्लोक म्हणवून घेतो आणि आरशाच्या कैदेतून मुक्त होतो. कनिष्कचे रहस्य लिहिलेले भुर्जपत्र तो चलाखीने नष्ट करतो. प्रियाला कामुक स्वप्ने पाडून तो तिचा उपभोग घेतो. सकाळी जाग आल्यावर रात्री नेमकं काय घडलंय हे लक्षात आल्यावर प्रियाची प्रतिक्रिया काय असते ते आता पुढे वाचुया...
[next] सकाळी प्रियाला थोडी उशीराच जाग आली. उठल्यावर ती आळोखे पिळोखे देत असताना तिला आपल्या शरीरामध्ये वेदना होत असल्याचे जाणवले. अंतर्वस्त्रावर सुकलेल्या रक्ताचे डाग पाहून ती हादरली. तिला रात्री पडलेले स्वप्न आठवले. स्वप्नाचा परिणाम शरीरावर एवढा कसा काय होईल असा विचार करत ती बाथरूम मध्ये आंघोळीस गेली. आंघोळीच्या वेळी साबण लावताना तिला थोड्या वेदना झाल्या त्यामुळे तिने चेक केले तर तिच्या गोऱ्या सुंदर शरीरावर काही ठिकाणी रक्त साकळल्यासारखे निळसर काळे डाग उमटले होते. आपण सहजच म्हणुन बोललेली गोष्ट खरंच तर नाही ना घडली? आपल्याला स्वप्नात जो तरुण दिसला होता तो रात्री खरच तर आला नव्हता ना? आणि त्यानेच तर हे केले नसावे ना? पण हे कसे शक्य आहे? की आपणच उत्तेजनेमध्ये स्वतःला दुखापत करून घेतली? विचार करून तिचे डोके गरगरू लागले. अचानक तिला तिच्या शरीरावर कोणाचा तरी स्पर्श जाणवू लागला. डोळ्याला तर कोणी दिसत नव्हते पण तिला तो स्पर्श व्यवस्थित जाणवला. हा भास तर नव्हे? आपल्याला नक्की होतंय तरी काय? असा विचार तिच्या मनात आला तोच तिला तिच्या मानेवर एक उष्ण उच्छवास जाणवला आणि तिचे सर्वांग शहारले.
अचानक तिला कोणीतरी मिठी मारल्याचे जाणवले आणि ती हादरली. तिला ओरडावेसे वाटत होते पण आवाजच फुटत नव्हता. पळून जावेसे वाटत होते पण पाय उचलत नव्हते. काही क्षणानंतर तिच्या लक्षात आले की ज्या गोष्टीचा विचार करून ती बेचैन झाली होती ती गोष्ट आदल्या रात्री तिच्या बाबतीत खरच घडली होती आणि आत्ताही घडत होती. त्या प्रकाराने आधी ती प्रचंड घाबरली पण हळू हळू तिच्या चेहेऱ्यावरचे भाव बदलत गेले. तिला तो स्पर्श हवा हवासा वाटू लागला. मधेच आरशाकडे तिची नजर गेली डोळ्याला कोणीच दिसेना पण स्पर्श जाणवत होता. वळून पहिले तर तिला ती स्वप्नातील तरुणाच्या मिठीत असलेली दिसली. तिने पुन्हा आरशात पहिले पण कोणीच दिसेना. प्रिया पुन्हा शहारली पण ज्या सुखासाठी ती आसुसलेली होती ते भरभरून मिळत असल्यामुळे ती आपली सारासार विचार शक्ती हरवून बसली होती. कनिष्कची जादू प्रियाच्या मनावर पुरती चढल्यामुळे ती सर्व काही विसरून कामसुखाची परमोच्च शिखरे सर करत होती.
[next] आंघोळ उरकून प्रिया बाहेर पडली. तिला प्रचंड थकवा जाणवत होता. तिचा अजुनही विश्वास बसत नव्हता की स्वप्नात पाहिलेले तिच्याबाबतीत प्रत्यक्षात घडत होते. एका अदृश्य शक्तीसोबत तिने कामसुख घेतले होते. आधी हा विचार तिला भयभीत करून गेला पण हळू हळू तिची भीती कमी झाली. तिलाही ते हवे असल्यामुळे ‘हे असेच घडत राहिले तर किती मजा येईल आणि कोणाला काही कळणारही नाही’ असा विचार तिच्या मनात आला. तो तरुण कोण आहे याची तिला उत्सुकता वाटू लागली. तिने कपडे बदलले आणि ती त्या आरशाजवळ आली. तिची नजर त्याला तिच्या रूममध्ये शोधु लागली. कोणीच न दिसल्यामुळे त्या अदृश्य शक्तीशी तिने बोलण्याचा प्रयत्न केला. “तुम्ही कोण आहात? राजा यशवर्धन तर नव्हे” या तिच्या प्रश्नावर तिथे ठेवलेले चांदीचे भांडे आपोआप उडाले आणि जाऊन त्या आरशावर आदळले. त्या प्रकारामुळे प्रिया थोडी घाबरली आणि मागे मागे सरकत आपल्या पलंगावर जाऊन बसली.
तिची शंका खरी ठरली होती हे तिच्या ध्यानात आले आणि तिच्या अंगावर काटा आला. पण त्याचवेळी आपल्या तनमनात तिला एक वेगळीच उत्तेजना जाणवली. तिथे कोणाचे तरी अस्तित्व होते, पण कोणाचे? ज्याअर्थी तिच्या प्रश्नावर ते चांदीचे भांडे आरशावर जाऊन आदळले त्याअर्थी तो राजा यशवर्धन नव्हता. मग कोण होता? तिच्या मनात हा प्रश्न येतो न येतो तोच त्या आरशावर वाफ जमली आणि त्यावर अक्षरे उमटली. ‘कनिष्क’. ते पाहून प्रियाची भीड चेपली आणि उत्सुकता चाळवली. तिने पुढे विचारले, “माझ्या स्वप्नात आणि प्रत्यक्षात माझ्याशी प्रणय करणारे तुम्हीच आहात ना?” या तिच्या प्रश्नावर ‘होय’ अशी अक्षरे आरशावर उमटली. तुम्ही मला हानी तर पोहोचवणार नाही ना? असे तिने विचारताच ‘सहकार्य केल्यास नाही.’ असे वाक्य आरशावर उमटले. तुम्ही जीवंत आहात की मृत असे विचारताच मात्र राजा यशवर्धनाने आपली केलेली अवस्था आठवुन कनिष्क क्रोधीत झाला आणि उत्तराची वाट पाहत बसलेल्या प्रियासकट तिचा पलंग वेगाने जाऊन भिंतीवर आदळला.
प्रियाला सुरवातीला जे केवळ स्वप्न वाटते ते स्वप्न नसून सत्य असल्याचे लक्षात येते. कनिष्क अदृश्य रूपात पुन्हा एकदा तिचा उपभोग घेतो. आधी घाबरलेल्या प्रियाला नंतर ते आवडू लागते. पुढे प्रिया आणि कनिष्कच्या प्रणय असाच बिनदिक्कत सुरु राहतो का? प्रियाच्या वागण्यातील बदल घरच्यांच्या लक्षात येतो का ते आता पुढे वाचुया...
[next] मोठा आवाज झाल्यामुळे किचनमध्ये काम करत असलेल्या सुशीला बाईंनी प्रियाला आवाज दिला, “काय झाले ग प्रिया? का एवढी आदळ आपट करत आहेस?” त्यावर “काही नाही आई! पाय पायात अडकुन धडपडले. मी ठीक आहे.” असे प्रियाने उत्तर दिले. “मला आत्ता निघायला हवे, संध्याकाळी भेटु” असे म्हणुन प्रिया निघण्यासाठी वळली तसा तिच्या शरीराला कनिष्कच्या हातांचा विळखा पडला. त्यावर कनिष्कला समजावणीच्या सुरात ती म्हणाली, “जावेसे तर मला पण वाटत नाही पण जावे लागेल. हे आपले गुपित कोणाला कळू नये याची मी खबरदारी घेईन. मी संध्याकाळी लवकर येते मग आपण खुप गप्पा मारू; आणि प्रणय पण करू, पण आत्ता मला जाऊ द्या. प्लिज!” प्रियाच्या शब्दातली आर्जव कनिष्कला आवडली आणि त्याने तिच्या ओठांचे एक दीर्घ चुंबन घेऊन तिला मुक्त केले. एक गोड स्मित करून प्रिया आपल्या रूममधुन बाहेर पडली. ती भलतीच खुशीत होती. कनिष्क बरोबर केलेल्या धुंद प्रणयाच्या आठवणीने तिच्या शरीरावर रोमांच उभे राहत होते. डायनिंग टेबलवर अमोल आणि सुशीला बाई तिची वाट पाहत होते. प्रिया खुप खुश दिसत होती. तिच्या वागण्यातील बदल दोघांनाही जाणवला.
पटपट ब्रेकफास्ट करून अमोल आणि प्रिया दुकानात जायला निघाले. कारमध्ये बसल्या बसल्या प्रियाने पहिल्या मजल्यावर असलेल्या तिच्या रूमच्या खिडकीकडे पाहात हात हलवला आणि स्माईल केले तसे अमोलची नजर तिच्या रूमच्या खिडकीकडे गेली पण त्याला तिथे कोणीच दिसले नाही. त्याने प्रियाकडे पहिले आणि परत खिडकीकडे पहिले. त्या खिडकीला लावलेला पडदा त्याला हलल्यासारखा वाटला. त्याने परत वळून प्रियाकडे पहिले तर ती आपल्याच तंद्रीत गालातल्या गालात हसत असल्याचे त्याला दिसले. आज हिला नक्की झालंय तरी काय? अशी विचित्र का वागते आहे? असे प्रश्न त्याच्या मनात येऊ लागले पण त्याने, ‘असेल काही तरी, आपल्याला काय करायचे आहे?’ असे स्वतःशीच म्हणत ते विचार मनातुन उडवून लावले.
[next] दिवसभर प्रिया आपल्याच धुंदीत होती. तिला राहून राहून कनिष्कची आठवण येत होती. कधी एकदा घरी जातेय असे तिला झाले होते. एका अमानवीय शक्तीसोबत प्रणय करण्याची कल्पनाच तिला रोमांचित करत होती. आता तिला ते धुंद क्षणही उपभोगता येणार होते आणि लग्न करून कोणा अनोळखी मुलाच्या तालावर नाचावेही लागणार नव्हते. तसेच दुकान आणि आपल्या कुटुंबीयांसोबत घराचीही काळजी घेता येणार होती. या सगळ्यात ती हे विसरली होती की जोपर्यंत सगळे बिनदिक्कत चालले आहे तो पर्यंत ठीक आहे. पण जर त्या अमानवीय शक्तीचे काही बिनसले तर तिची काय अवस्था होईल याचा विचार तिच्या मनात येतच नव्हता. कनिष्क काय चीज आहे हे तिला कुठे माहीत होते? ही तर सुरवात होती.
त्या दिवशी दुकानात विशेष गर्दी नव्हती त्यामुळे तब्येतीचा बहाणा करून ती लवकर घरी गेली. तिला लवकर घरी आल्याचे पाहून सुशीला बाईंनी काळजीने तिची विचारपूस केली. थोडं डोकं दुखतय, जरा विश्रांती घेतली की होईल बरे असे सांगुन प्रिया आपल्या रूममध्ये पळाली. “कनिष्क! मी आलेय” असे म्हणत ती कनिष्कची वाट पाहू लागली. तिला तिच्या मानेवर उष्ण श्वास जाणवला आणि पाठोपाठ कनिष्कचे शब्द तिच्या कानात शिरले, “किती उशीर लावलास? मी आता तुझ्या दुकानातच येणार होतो.” त्याबरोबर ती त्याला म्हणाली, “किती उतावीळ होताय. मी आले आहे ना? आणि तुम्ही दुकानात आलात तर आपले गुपित सर्वाना कळणार नाही का?” पुढच्याच क्षणाला कनिष्कने तिला उचलून पलंगावर ठेवले आणि ती त्याच्या मिठीत विरघळून गेली.
प्रियाच्या वागण्यातील बदल अमोलला चांगलाच जाणवतो पण तो त्याकडे दुर्लक्ष करतो. एका अमानवीय शक्ती बरोबर प्रणय करण्याच्या कल्पनेनेच प्रिया भारावलेली असते. डोके दुखीचे कारण सांगून प्रिया कनिष्कला भेटण्यासाठी घरी लवकर परतते. आधी सुखद वाटणारा प्रणय प्रियाला तसाच सुखद वाटतो का? की परिस्थिती एकदम बदलून जाते ते आता पुढे वाचुया...
[next] दुपारी घरी आल्यावर कनिष्क सोबत पुन्हा एकदा प्रदीर्घ कामक्रीडा केल्यामुळे प्रिया अगदी थकून गेली होती, तिच्यात त्राणच उरले नव्हते. कनिष्क पुन्हा तिच्या जवळ जाताच तिने आपली असमर्थता व्यक्त केली. कनिष्कच्या रागाचा भडका उडण्यास तेवढे पुरेसे होते. त्याने तिला चांगलीच मारझोड केली. तिच्या वेदनांचा जरासुद्धा विचार न करता त्या वासनांध पिशाच्चाने तिचा जबरदस्तीने उपभोग घेतला. तिच्या नाजुक गोऱ्या शरीरावर काळेनिळे वळ उठले होते. कनिष्कचे दात तिच्या शरीरावर खोलवर रुतल्यामुळे तिथून रक्त येत होते. आदल्या रात्रीपासून सुरु असलेले कनिष्क नावाचे वासनेचे वादळ प्रियाच्या रूममध्ये नुसते थैमान घालत होते. त्या वादळात प्रियाची अवस्था एका केविलवाण्या वेलीसारखी झाली होती. ती पुरती पिचुन गेली होती. अर्धमेली होऊन ती तिच्या पलंगावर पडली होती आणि तो सैतान तिच्या शरीराचे लचके तोडत होता.
काही काळापुर्वी सुखद वाटणारा तो धुंद प्रणय, प्रियाला आता नकोसा झाला होता. ते सर्व आता तिला असह्य होत होते. कुठून या संकटात सापडले असे तिला झाले. ती पुरती फसली होती. आता यातून तिची सुटका मृत्यूच करू शकेल असे तिला वाटू लागले. होणारे अत्याचार ती निमुटपणे सहन करत होती. तो सर्व प्रकार प्रियाच्या सहनशक्तीच्या पलीकडे गेल्यावर ती बेशुद्ध झाली, तरीही कनिष्क थांबला नाही तो तिच्या मृतवत शरीराचा उपभोग घेतच राहिला. प्रियाला जेव्हा जाग आली तेव्हाही कनिष्क तिच्या अनावृत्त शरीराशी खेळत होता. तिला त्याची शिसारी आली. तिने त्याला आपल्या शरीरावरुन दूर करण्याचा केविलवाणा निष्फळ प्रयत्न केला पण कनिष्कने तिला आपल्या खाली दाबून धरत धमकी दिली की जर तिने त्याची इच्छा पुरी केली नाही तर तो तिची अशी अवस्था करेल ज्याचा ती विचार पण करू शकणार नाही. आणि मग तिच्या आईची पाळी असेल.
[next] रात्री दुकान बंद करून अमोल घरी आला तसे सुशीला बाईंनी प्रियाबद्दल वाटणारी काळजी त्याच्याकडे व्यक्त केली, “आज सकाळपासुन प्रियाचे वागणे थोडे विचित्र नाही वाटत आहे तुला? आज पहिल्यांदाच सकाळी उशिरा खाली आली. आली ती स्वतःच्याच तंद्रीत होती, गालातल्या गालात हसत काय होती! लाजत काय होती! नाश्त्याकडेही लक्ष नव्हते. दुपारीच घरी परत आली. आल्यावर जी रूममध्ये जाऊन बसली आहे ती अजुन खाली नाही आली. मी एकदा चहासाठी बोलवायला गेले तर ती आत मध्ये कोणा पुरुषाशी बोलत असल्याचे मला ऐकू आले. मी आवाज दिला तर मी आराम करतेय, मला चहा नकोय म्हणाली. मला तिच्या रूममध्ये येऊ पण दिले नाही. तिचे काय सुरु आहे देव जाणे!” यावर अमोल म्हणाला, “तु बोलतेस ते बरोबर आहे आई. आम्ही जाताना ती तिच्या रूमच्या खिडकीकडे पाहात हात हलवत होती आणि स्माईल पण करत होती, जणु कोणा जवळच्याला बाय करतेय? दुकानातही ती आपल्याच तंद्रीत होती. कामात तिचे लक्षच नव्हते. डोके दुखतंय सांगुन घरी निघून आली. काय चालले आहे मला तर काहीच कळत नाही.” “जा तिला जेवायला बोलावून आण. मी ताट वाढायला घेते.” असे म्हणुन सुशीला बाई किचन मध्ये गेल्या.
अमोल, प्रियाच्या रूमकडे गेला आणि त्याने दरवाजा ठोठावला. काही वेळाने दरवाजा उघडुन प्रिया बाहेर आली आणि तिने लगेच दरवाजा ओढून घेतला. प्रियाने पुर्ण शरीर झाकेल असा गाऊन घातला होता, जेणेकरून तिच्या शरीरावर उठलेले वळ तिच्या आई आणि भावापैकी कोणालाही दिसु नयेत. “काय करत होतीस रूममध्ये इतका वेळ?" या अमोलच्या प्रश्नावर, "काही नाही.” म्हणत ती जिना उतरण्यासाठी पुढे झाली आणि पाय मुडपल्यामुळे तिचा तोल गेला. अमोलने तिला सावरले म्हणुन, नाही तर ती जिन्यावरून गडगडत खाली गेली असती. ती खुप थकल्यासारखी दिसत होती मोठ्या कष्टाने एक एक पाऊल टाकत ती जिना उतरू लागली. तिला धड चालताही येत नव्हते. कनिष्कने आपले मुळ रूप दाखवायला सुरवात केली होती. ती नाजुक मुलगी कनिष्कचे अत्याचार कुठवर सोसु शकणार होती ते देवालाच ठाऊक.
कनिष्क प्रियाला एखाद्या खेळण्यासारखा वापरत असतो, त्याची वासना पुरवताना प्रिया पुरती पिचून निघते. वासनेचा खेळ आता तिच्यासाठी सुखद न राहता जीवघेणा होऊ लागतो. प्रियाच्या वागण्यातील बदल व तिची अवस्था अमोल आणि सुशीलाबाईंना बेचैन करते. प्रिया आपल्याला होणाऱ्या त्रासाबद्दल घरच्यांना सांगते की निमूटपणे सगळे सहन करत राहते ते आता पुढे वाचुया...
[next] प्रियाची अवस्था पाहून अमोल आणि सुशिलाबाई दोघांनाही तिची काळजी वाटू लागली. त्यांनी तिला खोदून खोदून विचारले पण प्रियाने ताकास तूर लागू दिला नाही. कनिष्कने तिला तशी ताकीदच दिली होती. कसे बसे दोन घास खाऊन प्रिया उठली आणि परत आपल्या रूममध्ये जाऊ लागली तेव्हा सुशीला बाईंनी तिला अडवले, “प्रिया! मला सांग काय झालंय? तु अशी विचित्र का वागत आहेस? काय होतंय तुला? बरे वाटत नाही का? डॉक्टरला बोलावू?” अशा एक ना अनेक प्रश्नांचा त्या प्रियावर भडीमार करू लागल्या. यावर कसंनुसं हसत प्रिया म्हणाली, “अगं! खरंच काही झालेले नाही आहे. थोडी थकले आहे इतकेच. विश्रांती घेतली की होईल बरे. तु नको काळजी करुस” असे म्हणुन प्रिया जवळ जवळ लंगडतच आपल्या रूमकडे जाऊ लागली. “थांब प्रिया! आज मी तुझ्या सोबत तुझ्या रूममध्ये झोपायला येते, तुला काही दुखलं खुपलं तर माझी मदत होईल तुला आणि तसाही तुझ्या काळजीने माझा जीव टांगणीला लागुन राहील.” सुशिलाबाई म्हणाल्या.
त्यांच्या त्या वाक्याने प्रियाचा जीव एकदम घाबरा घुबरा झाला. कनिष्कला ते आवडले नसते. त्याने आपल्या आईला काही केले तर हा विचार मनात येताच प्रिया एकदम ओरडलीच, “नाही! नको. म्हणजे अगं! मी ठीक आहे. तु नको काळजी करुस”, आणि ती तोंड फिरवून जिना चढू लागली. तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे अमोल आणि सुशिलाबाई पाहतच राहिले. “नक्कीच काहीतरी गडबड आहे. आणि त्याचा छडा लावलाच पाहिजे”, नकळत अमोलच्या तोंडून निघाले. सुशीलाबाईं त्याला दुजोरा देत म्हणाल्या, “उद्या सकाळीच आपल्या फॅमिली डॉक्टरला बोलावून घेते. एका दिवसात माझ्या प्रियाची काय अवस्था झाली आहे! ती कसला त्रास होतोय काही सांगतही नाही, एकटीच सहन करतेय सगळे. मला तिची ही अवस्था पाहावत नाही.”
[next] प्रियाला आपल्या रूममध्ये जाण्याच्या कल्पनेनेच कापरे भरले होते. कनिष्कचे अत्याचार सहन करणे आता तिच्या सहनशक्तीच्या पलीकडे होते. पण बिचारी करणार तरी काय? आत जावे तरी अडचण आणि न जावे तरी अडचण. ती कात्रीत सापडली होती. घरच्यांना काही अपाय होण्यापेक्षा जे काय व्हायचंय ते आपल्यालाच होऊ दे असा विचार करून तिने भीतभीतच आपल्या रूमचा दरवाजा उघडला. एका थंड हवेच्या झोताने तिचे स्वागत केले आणि काही कळायच्या आताच ती उचलली गेली आणि तरंगत तिच्या पलंगाच्या दिशेने जाऊ लागली. पाठोपाठ दरवाजा आपोआप बंद झाला. ती कनिष्कला विनंती करू लागली, “नको कनिष्क. प्लिज आत्ता नको. मी नाही सहन करू शकत. अशाने माझा जीव जाईल. दया कर. मी माणूस आहे, माझ्या शरीराला काही मर्यादा आहेत.” यावर कनिष्क निर्दयपणे म्हणाला, “तु मेलीस तर उत्तमच आहे मग मानवी शरीराच्या मर्यादा तुला लागु होणार नाहीत आणि आपण अखंड कामसुख उपभोगू शकु.”
प्रियाचे शरीर धाडकन तिच्या पलंगावर आदळले आणि कनिष्क तिच्यावर आरूढ झाला. रात्रभर त्याने कसलीच दया माया न दाखवता केवळ एका भोग्य वस्तुसारखा तिचा पाशवी उपभोग घेतला. त्या अत्याचारांनी गलितगात्र झालेली प्रिया आपल्या पलंगावर निचेष्ट पडली होती. तिच्या डोळ्यात ना कसल्या संवेदना होत्या ना तिच्या शरीराची कसली हालचाल होत होती. ती एका मृतदेहासारखी निश्चल पडली होती. तिला रडावेसे वाटत होते पण अश्रूच सुकले होते, ओरडावेसे वाटत होते पण आवाज साथ देत नव्हता. पळून जावेसे वाटत होते पण शरीर साथ देत नव्हते. ती केवळ एका निर्जीव बाहुलीसारखी पडून होती. शेवटी तृप्त झाल्यावर कनिष्कने तिला सोडले, आणि ती बेशुद्ध झाली.
प्रियाला कनिष्कने धमकी दिल्यामुळे ती आपल्या भावाला आणि आईला काहीच सांगत नाही. तिची तब्येत ठीक नाही असे वाटून सुशिलाबाई त्यांच्या फॅमिली डॉक्टरला बोलवायचे ठरवतात. प्रिया कनिष्कला विरोध करायचा प्रयत्न करते पण कनिष्क तिला कसलीही दयामाया न दाखवता तिचा बळजबरीने उपभोग घेतंच राहतो.
पुढील भागात वाचा, प्रियाला तपासण्यासाठी आलेल्या डॉक्टर कुलकर्णी एका पॅरानॉर्मल एक्सपर्टला प्रियाच्या मदतीसाठी बोलावतात आणि सुरु होते एक आध्यात्मिक तसेच तांत्रिक लढाई, प्रियाला त्या वासनांध आत्म्याच्या तावडीतून सोडवण्यासाठी...
क्रमश:
मिरर-मिरर अ टेल ऑफ टेरर
- मिरर-मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग १ - मराठी भयकथा
- मिरर मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग २ - मराठी भयकथा
- मिरर मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग ३ - मराठी भयकथा
- मिरर मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग ४ - मराठी भयकथा
- मिरर-मिरर अ टेल ऑफ टेरर भाग ५ - मराठी भयकथा
मराठी कथा, मराठी भयकथा, मराठी कविता या आणि अशा विविध विभागांत लेखन.
अभिप्राय